آرشيو مقالات و نوشته هاي سينمايي   

مدتی است که دوباره بحث وجود مافیا در سینمای ایران توسط تعدادی از سینماگران نه چندان فعال داغ شده است؛ این عزیزان دلایلی را که برای وجود این مافیا برزبان می آورند در نوع خود بدیع و جذاب است. اعلام اینکه یکی دو تا دفتر پخش، هم سینمادارند و هم فیلم زیاد و هم سرمایه و در طول سال چند فیلم را هم سرمایه گذاری می کنند و هم تهیه کننده هستند و هم پخش کننده، نشان از گناه نابخشودنی دارد که این یکی دو دفتر انجام داده اند و برای این گناه ها بهترین برچسب «مافیا» است!!

یکبار دیگر گناه های نابخشودنی این فعالان سینمایی را که همانند مافیای سیسیل خیمه زده اند به سینمای پر رونق ایران را برمی شماریم: سینماداری، تعداد زیادی فیلم برای پخش، سرمایه گذاری در تولید فیلم های زیاد، وابستگی سینماهای کشور به خاطر اکران کردن فیلم های این دفاتر، بیکاری تعداد زیادی دفتر پخش به خاطر فعال بودن این دفاتر مافیایی، تعیین اکران خوب در طول سال برای این دفاتر و...

خب، این رانت هایی که این منتقدان از آن به عنوان مافیا نام می برند در کشورهای دیگر به عنوان «بدیهی ترین سرفصل های حداقلی فعالیت یک دفتر پخش» به حساب می آیند! و اگر دفتر پخشی این حداقل ها را نداشته باشد باید از گردونه رقابت بیرون رود و به سراغ کسب و کار دیگری بگردد!

منتقدان فعالیت این دفاتر در داخل کشور عمدتاً فاقد تجربه پخش یک فیلم بر اساس یک شرکت حقوقی هستند و نمی دانند که اگر شما دارای یک شرکت حقوقی باشید و بخواهید بر اساس قاعده یک شرکت به فعالیت مناسب پخش سینمایی دست یابید چاره ای ندارید تمام این گناهان نابخشودنی را برای روشن نگه داشتن چراغ دفتر پخشتان انجام دهید، این منتقدان عزیز معتقد به فعالیت زیرپله ‌ای هستند و می‌خواهند سالی یکبار آن هم بدون مزاحمت از سوی سایر فیلم ها، فیلم خود را که چنانچه خیلی هم قوی از لحاظ جذب مخاطب نباشد بدون دردسر و با یک کارمند که همزمان مدیر پخش، آبدارچی، تلفنچی، امور مالی، انباردار، پیک و... است، پخش کنند .

این گونه دفاتر نگاه سهمیه بندی را نیز دوست دارند سینماهای کشور در گروه‌ های ۳ تا ۱۵ سینمایی به خط شوند تا فیلم این عزیزان در بهترین زمان ممکن در اکران قرار گیرد و اگر با تمام این تدبیرها و کمک های دولتی و خانوادگی، فیلم نتوانست به فروش مطلوبی دست یابد مشکل نه از فیلم است و نه از پخش کننده مشکل در بی اطلاعی مخاطبان است که براساس فرهنگ پایینشان از درک این گونه فیلم ها عاجزند!

القصه نگاهی به فیلم های پشت اکران مانده بیندازید؛ آن موقع متوجه می شوید که فیلم خوب به‌ معنای موفقیت آن فیلم جهت حداقل جذب مخاطب پیدا نمی کنید. (صرف نظر از فیلم های هنر و تجربه که باید با سازوکار دیگری اکران شود البته نه این سازوکار فعلی مخاطب خاص که با اکران ۳ فیلم هنوز نتوانسته است به مجموع فروش ۲۰ میلیون تومان دست پیدا كند.)

معلوم است که چنانچه فیلم خوب تولید شود نمی تواند با یک کارمند چند منظوره به مرحله پخش برسد؛ فیلم خوب، خود راهش را در اکران برای جذب حداقل ها پیدا می کند. ضمناً به یمن تولیدات غیر کیفی سینمای ایران که فیلم خارجی نداریم که همه کاسه و کوزه ها را سر فیلم خارجی بشکنیم و بگوییم مافیا با فیلم خارجی راه تنفس ما را بسته است!

فیلم های اکران شده در طول سال سینمای ایران منتقدان عزیز و گرانمایه تولید همین همکاران و رفقای شماست و آدم که برای رفیق خودش که لفظ مافیا را به کار نمی برد! به نظرم تولید غیر کیفی سینمای ایران مافیایی است که سال هاست مردم را از سینما دور نگه داشته است و این تولید غیرکیفی برای فرار رو به جلو می خواهد آدرس اشتباه دهد و واقعیت را کتمان کند و انحصار ۱۰۰ درصدی تولید داخلی نه تنها توان دعوت مردم را به تماشای فیلم ها به سینماها ندارد بلکه سرمایه گذاران حوزه ساخت سالن های سینمایی را هم فراری می دهد و فعالان فعلی سالن های سینمایی را هم با ورشکستگی کامل مواجه کرده اند.

عزیزان هم شما مقصرید و هم دولت و هم ما، اگر ریشه یابی درست نماییم با تمام گرفتاری هایی که دولت طی ۳۰ سال گذشته برای سینما داشته است و خود ما نیز همین طور، مردم و سینماداران را با انحصار مواجه نمی ساختیم که هر ایرانی هر ۶ سال یکبار سینما رود و همین ایرانی در طول سال بیش از ۱ میلیارد دلار هزینه خرید تلویزیون می کند برای مابه ازایی که ما توان نشان دادن آن را بر پرده نداریم (هر ایرانی سالی ۱۶ هزار تومان هزینه خرید تلویزیون می کند و این هزینه در طول سال برای سینما فقط ۴۰۰ تومان است؛ توجه کنید، فقط ۴۰۰ تومان!) حالا شما بفرمایید مافیای سینمای ایران کجاست و نشانی آن را نیز بگویید تا مردم بدانند که تولید زدگی صرف و پایمال کردن حق مردم برای انتخاب منطقی فیلم ایرانی و خارجی (چاره ای نداریم ۳۰ درصد از ظرفیت سینمای ایران را به فیلم خارجی اختصاص دهیم) با هم را چه کسانی تاب نمی آورند و دولت ها و تولیدکنندگان غیر کیفی داخلی طی این سالیان با سینمای ایران در حوزه توزیع و نمایش چه ها که نکردند!