از موضوع گوشت قربونی که بگذریم (خانه
سینما را می گویم) که نزدیک هر انتخاباتی به مثابه همین گوشت نذری با
آن برخورد می کنند همانند سال
۸۳ که
نزدیک انتخابات دولت نهم بود که کل اعضای هیئت مدیره بازداشت شدند!
برسیم به سخنان وزیر محترم ارشاد که در رابطه با عدم توقیف فیلم ها و
جایگزینی آن با اکران محدود سخن گفته اند.
خب چند سوال از طراحان این سیاست از
منظر حوزه نمایش سینمایی کشور و تناقض هایی که گریبانگیر این سیاست هست
و خواهد شد، به شرح ذیل می پرسم:
1)
تعدادی از فیلم هایی که تقریباً برای سالن های سینمایی جذاب هست
مطمئناً شامل این محدودیت اکران خواهند شد و سینماهايی که همین طوری
کاسه چه کنم دستشان گرفته اند با مشکلات بیشتری مواجه خواهند شد! این
سینماها برای روشن نگاه داشتن چراغ سینمایشان چی باید نشان بدهند؟
2) دنبال سرمایه گذار برای توسعه
زیرساخت حوزه نمایش سینمایی هستید؛ آیا با این سیاست فکر می کنید آدم
عاقلی به سرمایه گذاری ساخت سالن سینما ورود پیدا می کند؟
3)
سیاست اکران محدود، در نهایت منجر به عدم تماشای
فیلم در سینما برای حدود
۲۰۰ تا
۳۰۰ هزار
نفر در شهرستانها می شود، می توانم خواهش کنم سیاست هایی که منجر به
دیدن فیلم در سینما را برای
۶۵ میلیون
دیگر مردم که در تهران زندگی نمی کنند را بیان کنید؟ هر چند که طی این
سالیان سیاستی در این خصوص ندیده ایم.
4) در زمان توزیع لوح فشرده ویدیویی
این فیلم ها چه سیاستی برای عدم نگرانی تعداد میلیونی مردم از اثرات
نامناسب فیلم ها دارید؟ آیا زورتان به این سینماهای خالی از مخاطب می
رسد؟ راستی آماری از دیده شدن فیلم «سنتوری» توسط خانواده ها دارید،
فیلمی که اکرانش در سینما ممنوع بود؟ تأثیر سیاست های شما بیشتر در
حوزه سیاست های ویدیویی است تا سینمایی؛ هرچند اوضاع ویدیو هم خوب نیست!
5) آیا با این سیاست شبکه قاچاق را
بیشتر فعال نمی کنید تا در شهرهایی که فیلم در آن شهر نمایش ندارد
بیشتر فروش فیلم ممنوعه را داشته باشند؟ شبکه مجاز در شهرستانها که
نداریم!
6) اگر فیلم ممنوعه را تلویزیون داخل
نشان دهد (که تجربه اش را داشته ایم)
آن وقت چه می کنید؟
7)
اگر شبکه های خارجی فیلم را نمایش
دهند، چه؟
8)
با فضای سایبری که فیلم را مانند میکروب ها تکثیر
می کنند چه می کنید؟
