آرشيو  مقالات و نوشته هاي سينمايي   

در اين بخش مي توانيد به آرشيو نوشته ها، يادداشت هاي سينمايي، نقد و تحليل فيلم ها و مقالات سينمايي (بالاخص مقالات حوزه نمايش و اكران كشور) موجود در سايت دسترسي داشته باشيد.

   عنوان يادداشت:

باید هر چه زودتر نشستی بین صنوف سینمایی از جمله کانون کارگردانان، شورای عالی تهیه‌کنندگان، انجمن سینماداران (هر سه تشکل) و کلیه دلسوزان سینمای ایران که حتی خارج از صنوف حضور دارند، برگزار شود.

كانون كارگردانان با انتشار بیانیه‌ای نسبت به وضعیت امروز سینما ابراز نگرانی كرد. به گزارش خبرنگار ایلنا، متن این بیانیه بدین شرح است: سینمای پر افتخار ایران روزهای سختی را می‌گذراند. سینمایی که به شهادت خاص و عام در سی و چند سال گذشته سفیر صلح و دوستی مردم ایران با دیگر ملل بوده است. سینمایی که بسیاری از جهانیان، کشور ما را به آن می‌شناسند و سینمایی که با نگاه انسانی و شرفتمندانه سینماگرانش راهی تازه را می‌پیماید. اما این سینما امروز در سراشیبی قرار گرفته و روزی نیست که با مانعی جدید روبه رو نگردد. کسانی که با شعار ریل ‌گذاری تازه برای قطار سینمای ایران پا به میدان گذاشتند در خوش ‌بینانه ‌ترین حالت، از سر ناآگاهی مسیری را در پیش گرفتند که اگر هرچه زودتر چاره‌ ای اندیشه نشود قطاری باقی نمی‌ماند که نیازی به ریل ‌گذاری باشد. شعار شفاف‌ سازی و مبارزه با شاه‌ نشینان و رانت خواران تنها سپری بود برای رانت‌ خواران جدید، انبوهی از پروژه ‌های فاخر!! و نازل تولید شده در دفاتر نزدیکان به قدرت، گواه مدعای ما است. انحلال تنها نهاد صنفی اهالی سینمای ایران و تولید صنوف دست ‌ساز، تنها و تنها سینمای ایران را چند پاره کرد و دریغ از یک شعار وحدت ‌طلبانه که گویا برای آقایان این آشفتگی بهترین بستر برای اجرای ریل ‌گذاریشان بود.

در شرایطی که از مدت ‌ها پیش هشدارهای دلسوزان در رابطه با شرایط بحرانی سینما به دفعات به مسئولین گوشزد می‌گردید، متأسفانه هر بار با برچسب نخ نمای سیاه نمایی با آن برخورد می‌شد و نوید روزهای آفتابی و پر رونق ورد زبانشان بود و در این راه از ارائه آمارهای جعلی و غیر مستند نیز ابائی نداشتند. اگرچه از فروردین ماه امسال پیش ‌بینی دلسوزان به واقعیت تبدیل شد و سینمای ایران را در گردابی فرو برد اما افسوس که حتی در این شرایط نیز همچنان به فرافکنی و رویارویی مشغولند و نوید روزهای خوش آینده را می‌دهند. در روزگاری که بحران اقتصادی گریبان بسیاری از اهالی نجیب سینمای ایران را گرفته و روز به روز بر شدت آن افزوده می‌گردد، هنگامی که سینما در همه عرصه ‌ها اعم از تولید، توزیع و نمایش با معضلات بسیاری دست به گریبان است مسئولین دست ما را به علامت تسلیم بالا آورده‌اند و تنها از پس پنجره‌ های ساختمان بهارستان به نظاره مشغولند.

سوءِ تدبیر در اکران نوروزی و پیامدهای ناشی از آن، عملاً چرخه اکران را از مسیر طبیعی خود خارج کرده. در این میان مسئولین شورای صنفی اکران که در واقع بازوهای اجرایی مسئولین سینمایی می‌باشند و مجری سیاست ‌های آنان دست به تسویه حساب های شخصی زده و با صدور بیانیه‌ های عجیب و غریب هر روز آتش این بحران را شعله ‌ورتر می‌سازند. در این اوضاع آشفته عملاً بسیاری از اکران فیلم‌ هایشان صرف نظر کرده‌اند. سینماهای کشور در حال زیاندهی و بسیاری در معرض تعطیلی است. وعده ‌های مسئولین هم تنها در حد دلخوشکنکی بیش نیست و هنگامی که سالن ‌های سینما نتوانند دخل و خرج کنند عملاً این حقوق معنوی و مادی اهالی سینما است که در این هیاهو به تاراج می‌رود.

در شرایطی که مسئولین سینمایی نتوانند پاسخگوی سیاست هایشان باشند بدیهی است پای دیگران به میان می‌آید. گویی سینمای ایران طفل صغیر و یتیمی است رها شده در برزخی بی انتها که همه داعیه مادری آن را دارند و می خواهند آن را به سرمنزل مقصود برسانند و در واقع آن را تکه پاره می‌کنند. ورود مسؤولین حوزه هنری به ماوراء اکران و تفکیک فیلم های دارای پروانه نمایش به دو گروه ارزشی و غیر ارزشی، با هر نیتی که صورت گرفته باشد عملی غیرقانونی و باعث ایجاد تشتت و نابسامانی بیشتر در عرصه اکران، و ایجاد چند دستگی بین اهالی سینما گردیده. طرح اتهام بی اخلاقی به تعدادی از سینماگران با سابقه، جفای بزرگی به سینمای ایران است، سینمایی که در همه دنیا آن را با صفت اخلاق می‌شناسند. اگر نبود اهمال متولیان سینمایی کشور و سستی آنها در پاسخگویی به عملکردشان قطعاً هیچ یک از نهادهای فرهنگی دیگر خود را محق برای ورود به این عرصه نمی ‌یافتند.

در عرصه تولید به دلیل ایجاد صنفی دولت ساخته و واگذاری بخشی از اختیارات سازمان سینمایی به این تشکل فرمایشی و الزام بخش عظیمی از تهیه‌ کنندگان و کارگردانان به عبور از این فیلتر که عملاً در جایگاه ممیزی درون صنف قرار گرفته، دیگر انگیزه ‌ای برای آنان که خارج از این دایره کوچک و ناکارآمد قرار گرفته ‌اند باقی نمی‌ماند. آنگاه که چرخه اکران به وضعیتی درآمد که ذکر شد، بدیهی است که امنیت سرمایه دچار خلل می‌گردد و تولید به رکود دچار می‌آید. تأثیر روانی حاصل از نابسامانی اکران، عملاً ناامنی تولید را افزایش داده و تهیه ‌کنندگان بسیاری را دچار تردید کرده...

و عرصه نمایش این آخرین حلقه زنجیره تولید سینما، کافی است نگاهی به اطلاعیه ‌های اخیر انجمن سینماداران بیاندازید تا به عمق فاجعه پی ببرید و یا پای درد دل تهیه‌ کنندگان بنشینید که ماهی از اتمام تاریخ اکرانشان گذشته و هنوز موفق به دریافت سهم خود از صاحبان سینماهای ورشکسته نشده‌اند.

و در این فضای غبارآلود، شاهد حضور فعال به ظاهر دوستانی هستیم که این شرایط را برای مقاصد حقیر خود مناسب یافته‌اند. کسانی که به ظاهر از سر دلسوزی اما در واقع برای تسویه حساب‌ های شخصی خود پا به میدان گذاشته ‌اند. کسانی که با تعطیلی جامعه اصناف سینمای ایران شادمانه به پایکوبی برخاستند و هر آنچه در توان داشتند برای نابودی این نهاد به کار بردند. اما اکنون که گویی روزگار شکلی دیگر به خود گرفته با ظاهر دلسوزانه به میدان آمده و نگران آبروی خانه هستند.

از عجایب روزگار ما دیگر اینکه، تهیه‌ کنندگان و کارگردانانی که ورودشان به این حرفه، از طریق ارتباطات و رانت ‌های دولتی بوده امروز عَلَم مبارزه با رانت ‌خواری را برافراشته اند که گویی این بهترین حربه برای فرار به جلو است. از نظر ما، اختلافاتی که به دلیل شرایط بحرانی بین برخی از اهالی سینما بروز کرده از این دسیسه ‌ها که ظاهری دلسوزانه دارد و سعی در تشدید این اختلافات، جدا است. ما همه تلاش خود را برای بر طرف کردن این سوءِ تفاهمات به کار خواهیم بست و در زمان مناسب پاسخ مغرضانی را که شرایط را برای پوشاندن فعالیت ‌های مخربشان در چند سال گذشته مناسب تشخیص داده‌اند خواهیم داد.

کانون کارگردانان سینمای ایران، همچنان بر باور همیشگی خود پافشاری می‌کند، که تا زمانی که مسئولین سینمایی بر سیاست تفرقه افکنانه خود میان اهالی سینما پافشاری می کنند و تا وقتی که خود به نقد منصفانه عملکرد چند ساله‌ شان نپردازند و همچنان نقد دلسوزانه اهالی سینما را با ترفندهای کهنه از جمله سیاه ‌نمایی پاسخگویند. عملاً روز به روز خود را تنهاتر خواهند یافت همچون فرمانده‌ای که لشگرش به او پشت کرده‌اند.

معضلات سینمای ایران تنها و تنها از طریق ایجاد فضای گفتگوی محترمانه و برابر بین مسؤولین و اهالی سینما قابل حل است و بس... اگر مسؤولین سینما همچنان بر فاصله ‌گذاری خود با صنوف سینمایی پافشاری کنند ما پیشنهاد می‌کنیم که هر چه زودتر نشستی بین صنوف سینمایی از جمله کانون کارگردانان، شورای عالی تهیه‌ کنندگان، انجمن سینماداران (هر سه تشکل) و کلیه دلسوزان سینمای ایران که حتی خارج از صنوف حضور دارند برگزار گردد تا راهکارهای کوتاه مدت و برنامه ‌ای آینده نگر طراحی گردد... از همه دلسوزان سینما می‌خواهیم که با کنار گذاشتن اختلافات مقطعی پا به میدان بگذارند که در این شرایط هر گونه ساده ‌نگری و سهل ‌انگاری باعث تأسف در آینده‌ ای نزدیک خواهد بود که به ضرر کلیت سینمای ایران است.