آرشيو  مقالات و نوشته هاي سينمايي   

فیلم سینمایی لالا لند به کارگردانی دمیین چیزل فیلم افتتاحیه جشنواره ونیز

   عنوان يادداشت:

کافه سینما - ارغوان اشتری - سرویس سینمای جهان: در لالا لند طلوع خورشید، آن ساعت رویایی طلوع آفتاب یا آسمان پر ابر را نمایش می‌دهیم. شهر لس آنجلس در یک زمان مناسب می‌تواند رویایی باشد اما چهل دقیقه بیشتر نیست...

فیلمساز با استعداد ویپلش؛ دیمین چیزل این بار به سراغ یک موزیکال «لالا لند» رفته و نقطه تلاقی زندگی حقیقی و سینمایی را در داستان جدید خود بررسی می‌کند.

لالا لند فیلم افتتاحیه جشنواره ونیز است. لالا لند داستان عاشقانه بک بازیگر زن تازه کار (اما استون) و موسیقی ‌دان جز (رایان گاسلینگ) را با کمک موسیقی روایت می‌کند. دیمین شزل می‌گوید: «ایده هالیوود قدیم در استفاده از ژانر برای بازگویی داستان شخصی را دوست دارم.» دیمین شزل در ویپلش - که یکجور زندگینامه خود اوست - بدون تمرین وارد مرحله فیلمبرداری شد. اما فیلم جدیدش لالا لند نیاز به بازآفرینی حس و حال قدیمی را داشت. او می‌گوید: «ایده شهر لس انجلس به عنوان یک کارخانه رویاسازی مسلماً به فیلمنامه لالا لند راه پیدا کرد. ما تلاش کردیم که حالت سوررئال این مساله را در فیلم نشان بدهیم. لالا لند به شدت در سنت موزیکال‌ های مترو‌ گلدوین‌ مه‌ی ر است. یک جور شادی و تفنن را دارد. اما کمدی نیست. تلاش کردیم طیف کامل موزیکال‌ های واید اسکرین هالیوودی را در دوران اوج شان از لحاظ خصوصیات رنگ ‌های درخشان، موسیقی متن اشباع شده و احساسات فراوان مدنظر داشته باشیم. این کار را دوست دارم و عاشق ایده‌ای هستم که می‌توانیم این ویژگی ‌ها را با زندگی واقعی پیوند بزنیم.»

در ساختن لالا لند، موزیکال ‌های شاهکاری مانند آواز در باران (۱۹۵۲) الهام بخش دیمین بودند همین طور فیلم درخشان ژاک دمی؛ جترهای شربورگ که از آسمان شهر نماهای فراوانی دارد.

دیمین می‌گوید: «در لالا لند طلوع خورشید، آن ساعت رویایی طلوع آفتاب یا آسمان پر ابر را نمایش می‌دهیم. شهر لس آنجلس در یک زمان مناسب می‌تواند رویایی باشد اما زمانش چهل دقیقه است. ما رقص‌های فراوانی را که تمرین کرده بودیم در این زمان باید فیلمبرداری می‌کردیم که یک دقیقه از فیلم می‌شد.»

او ویپلش را با چند دوربین فیلمبرداری کرد تا جزئیات ریز را فیلمبرداری کند و این جزئیات را به یک سمفونی تبدیل کرد. اما لالا لند جور دیگری بود: «لالا لند چشم انداز وایدی دارد، بنابراین روش فیلمبرداری بسیار متفاوتی را می‌طلبید.»

«در فیلمبرداری ویپلش زاویه ‌های مناسب اهمیت دارد، اما در لالا لند حرکت دوربین مهم است. فیلم نماهای طولانی و سیالی دارد. در دوران فیلمبرداری تفاوت میان درام نوازی و رقص را فهمیدم.»

 

دیمین چیزل می‌گوید: «برای ویپلش استفاده از فرمت دیجیتال برای من اهمیت داشت چون تصاویر شفاف می‌خواستم اما برای لالا لند و فیلم دیگرم مرد و مادلین اگر فیلمبرداری با نگاتیو نمی‌شد فیلم‌ها را نمی‌ساختم. از رنگ ‌های اشباع شدهٔ آبی سیر و قرمز استفاده کردم که این تصاویر شما را به یاد فیلم‌های سال ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰ می‌اندازد. لالا لند، ژاک دمی وار هم هست. از رنگ ‌های روشن، صورتی و ارغوانی  استفاده کردم. بیشتر آسمان شب‌ ها در لا لا لند، سیاه واقعی نیست. بلکه مانند فیلم‌های دیزنی آبی سیر است. شما خیلی کار‌ها می‌توانید در دوران پس از تولید انجام بدهید اما به دست آوردن رنگ آسمان واقعی وقتی که با نگاتیو ۳۵ م. م کار می‌کنید دشوار است.»

بسیاری از سکانس ‌های فیلم در لوکیشن‌ های واقعی فیلمبرداری شد، اما برای فیلم تغییراتی کرده بود. چیزل برای سکانس ‌های پیچیده و حرکت‌ های کرین دوربین، استوری بورد کشیده بود. او برای سکانس‌های رقص نیز به سبک فیلم ‌های مترو گلدوین مه یر از رقص‌ های زنده و لب خوانی بازیگران با ترانه ‌ها استفاده کرد.

منبع: وبسایت سینمایی کافه سینما

آماده سازي سند: مدير سايت سينما قدس اردبيل | کاربر: مرتضی طالب پور | 11 شهریور ماه 1395