چهره ای که از زیبایی های عامه پسند یا اغواگری های معمول زنانه در آن
خبری نیست، اما پر از معصومیت و شادمانی کودکانه و کنترل شده ای است که
می تواند درونی ترین احساسات را به نمایش بگذارد.
نگار جواهریان این توانایی را دارد که در آن واحد
یا لحظه ای پیش و پس، غم یا شادی را در پهنه چهره اش به نمایش بگذارد،
بازیگری که بر میمیک ها و جزئیات صورت خود کاملاً مسلط است و به خوبی
از همه این جزئیات در بازی هایش استفاده می کند.
نگار جواهریان از قضا دستی هم بر ژورنالیسم و عکاسی دارد و برخلاف
بسیاری از سوپراستارهای چشم رنگین یا سیل بازیگران که از سریال های نود
شبی تلویزیون به سینما سرازیر شده اند، این شانس را داشت که در سینمای
ایران به طور طبیعی و معمول و معقول رشد کند و از تئاتر به سینما بیاید
تا سنت بازیگران درجه اول سینمای ایران در دهه های گذشته را در دهه
هشتاد تکرار کند، اتفاقی که دیگر کمتر روی می دهد.
جواهریان برای سوپراستار شدن یا حتی دیده شدن، عجله
ای نداشت، او از اوایل دهه هشتاد سینمای تین ایجری (نوجوانانه) رسول
صدرعاملی و فیلم «من ترانه پانزده سال دارم» و «خوابگاه دختران»
محمدحسین لطیفی به سینمای حرفه ای پا گذاشت.
نگار جواهریان، باران کوثری، گلشیفته فراهانی و پگاه آهنگرانی
بازیگرانی نسل جدید سینمای ایران بودند که همه از اوایل دهه هشتاد کار
خود را شروع کردند اما هرکدام سرنوشت متفاوتی پیدا کردند، باران کوثری
به سینمای تجاری لغزید، گلشیفته فراهانی نخستین بازیگر ایرانی بعد از
انقلاب بود که به هالیوود راه پیدا کرد، پگاه آهنگرانی نتوانست موفقیت
های گذشته را تکرار کند، اما نگار جواهریان توانست در جرگه بازیگران
درجه یک سینمای ایران درآید.
از نوع انتخاب فیلم ها می توان دریافت که جواهریان
هوشمندی خاصی در انتخاب فیلم ها و کارگردان ها دارد و به اصطلاح گزیده
کار است، بعد از آزمودن سینمای تین ایجری (نوجوانانه)، جواهریان دیگر
این تجربه را با وجود پیشنهادات فراوان ادامه نداد. او در «قدمگاه»
ساخته محمدمهدی عسگرپور،
۱۳۸۲
بازی کرد که فیلمی در ژانر سینما حقیقت - ماوراء بود.
اما بعد از این تک تجربه، نگار جواهریان به سینمای روشنفکری با
کارگردانان نسل جدید سینمای ایران مثل «سامان مقدم»، «مازیار میری»،
«بهنام بهزادی»، «فرزاد مؤتمن»، «عبدالرضا کاهانی»، «امید بنکدار» و
«ایرج کریمی» پیوست و تاکنون نیز این رویه را ادامه داده است. در تمام
این فیلم ها جواهریان نقش های مکمل و فرعی داشت اما همین بازی های
کوتاه اما جاندار و زیرپوستی باعث درخشش او شد، هنرمندی های جواهریان
که ثمره کار تئاتری اوست به خوبی در بازی هایش در سینما دیده می شود و
یکی از دلایل دیده شدن او هم همین بود.
هرچند که باید بازی در سریال «زیر تیغ» به
کارگردانی محمدرضا هنرمند هم یک نقطه عطف در کارنامه بازیگری جواهریان
به حساب آورد، شانس هم بازی شدن با پرویز پرستویی و فاطمه معتمدآریا و
حضور حساب شده در تلویزیون می تواند دلیل حضور جواهریان در تلویزیون
باشد.
جواهریان كه دیگر، از شمایل دختر مدرسه ای معصوم و ترسان در خوابگاه
دختران خارج شده بود، در بیست و هشتمین جشنواره فیلم فجر به خاطر بازی
استثنایی اش در «طلا و مس»
جایزه بهترین بازيگر نقش اول زن را دریافت کرد. بازی جواهریان به آن
اندازه مورد توجه قرار گرفته است که حتی می توان گفت استاندارد جدیدی
در سبک بازیگری ایرانی متولد شده است و این آغاز راه نگار جواهریان در
سینمای ایران است.
